Καλώ σε γενικό ξεσηκωμό όλους όσους πέρασαν από τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να τα απαξιώσει.
Η μουσική και καλλιτεχνική παιδεία δεν είναι πολυτέλεια είναι ανάγκη. Την ανάγκη αυτή μπορεί να την εξασφαλίσει μόνο η δωρεάν δημόσια παιδεία. Να στελεχώσει τώρα το Υπουργείο τα σχολεία με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Να αναβαθμίσει το Υπουργείο την Καλλιτεχνικές επιτροπές και όχι να τις καταργήσει. Αυτά προς το παρών από μένα πού, ένα σημαντικό χρόνο της ζωής μου τον αφιέρωσα στον αγώνα για την δωρεάν δημόσια παιδεία με μουσική και αισθητική καλλιέργεια για τα παιδιά μας και δεν είμαι διατεθειμένος να πάει χαμένη η προσπάθεια. Η κοινωνία βαδίζει μπροστά και δεν πηγαίνει πίσω Το μέλλον μας ανήκει. Κανένα συμφέρον δεν θα αφήσουμε να το μας το πάρει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς το συμφέρων είναι το μόνο που κοιτάμε άπαντες. Ας δούμε τι έχουν πετύχει τα Μουσικά σχολεία όλα αυτά τα χρόνια, και ας αποφασίσουμε αν τα θέλουμε ή όχι. Αν όμως τα θέλουμε ας τα προστατέψουμε. Ας αποφασίσουν η τοπικές κοινωνίες αν είναι απαραίτητα ή όχι. (συλλογή υπογραφών από τους πολίτες όπου υπάρχουν μουσικά σχολεία. Γραπτές δηλώσεις από φορείς τις πόλις, απερχόμενους και νυν, αν είναι χρήσιμα αυτά τα σχολεία. Την επιστημονική άποψη ψυχολόγων αν η μουσική κάνει καλό στα παιδιά. Μαρτυρίες παιδιών και γονέων που βίωσαν το κλίμα σε αυτά τα σχολεία) Καλώ κι εγώ όσους είχαμε συμφέρων από τα μουσικά σχολεία να κάνουμε το πρέπων πολύ αγάπη και τιμή για αυτά τα σχολεία, ένας στρατιώτης τους.
Πατέρας δύο αποφοίτων Μ. Σχ., πρώην μέλος ΔΣ Συλλόγου Γονέων
Το άρθρο 40 που “από το πουθενά” αποδομεί και απαξιώνει τον πιο πετυχημένο θεσμό της Δημόσιας Εκπαίδευσης, τα Μουσικά Σχολεία, δυστυχώς, είναι μόνο το “κερασάκι στην τούρτα” στην πολιτική υποβάθμισης των σχολείων που υλοποιεί τον τελευταίο χρόνο το Υπουργείο, αγνοώντας όλες τις σχετικές εισηγήσεις της Καλλιτεχνικής Επιτροπής.
Εχουν προηγηθεί σημαντικές αρνητικές αλλαγές στον κανονισμό λειτουργίας των σχολείων:
α. Καταργήθηκε η διάταξη που προέβλεπε ότι για τη συνέχιση της φοίτησης στο μουσικό σχολείο θα έπρεπε οι μαθητές να κατόρθωναν να προαχθούν σε όλα τα μουσικά μαθήματα. Τώρα πλέον, μπορεί κάποιος μαθητής να αποτυγχάνει σε όλα τα μουσικά μαθήματα, αλλά να συνεχίζει να φοιτά σε αυτό. Αυτό, πρακτικά σημαίνει ότι οι μαθητές των μουσικών σχολείων δεν χρειάζεται να μαθαίνουν μουσική. Απίστευτο, κι όμως αληθινό.
β. Δόθηκε η δυνατότητα σε μαθητές που κατοικούν στην Αττική, όπου η εισαγωγή στα μουσικά σχολεία είναι πολύ δύσκολη, καθώς οι υποψήφιοι είναι πάρα πολλοί και η βάση διαμορφώνεται κάθε χρόνο σε 90+/100, να δίνουν εξετάσεις σε κάποιο επαρχιακό σχολείο, όπου εισάγονται πολύ ευκολότερα λόγω μικρότερου ανταγωνισμού, και μετά να μεταγράφονται στο σχολείο της περιοχής τους. Ηδη φέτος βρέθηκαν μερικοί “επιτήδειοι”.
Τώρα, με τα περιεχόμενα του άρθρου 40, αλλάζει “επί τα χείρω” ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός των μουσικών σχολείων. Η “προετοιμασία και κατάρτιση των νέων που επιθυμούν την επαγγελματική κατεύθυνση της μουσικής…..” του ιδρυτικού νόμου γίνεται “ενθάρρυνση και στήριξη του ενδιαφέροντος των μαθητών για τη μουσική και η καλλιέργεια των δεξιοτήτων και κλίσεων που διαθέτουν”. Αυτό σημαίνει αλλαγή του προγράμματος με ελάττωση/υποβάθμιση των μουσικών μαθημάτων και παράλληλη υποβάθμιση του επιπέδου αλλά και του αριθμού των εκπαιδευτικών.
Και βέβαια για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να καταργηθεί η Καλλιτεχνική Επιτροπή.
Δυστυχώς, κάποια στελέχη του Υπουργείου καταφέρνουν να ξεσηκώσουν εναντίον της κυβέρνησης όλη την κοινότητα των μουσικών σχολείων στα καλά καθούμενα.
siamats
Διάβασα ότι το Υπουργείο Παιδείας θα προχωρήσει – μέσα στα άλλα- στην κατάργηση της Καλλιτεχνικής Επιτροπής που στην ευθύνη της έχει την επιστημονική λειτουργία των Μουσικών Σχολείων.
Χωρίς κανένα ίχνος κακοπροαίρετης γρίνιας θα ήθελα να ρωτήσω. «Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα; Αν η όλη διοίκηση –επιστημονική ή ότι άλλο- μεταφερθεί στο ΙΕΠ, θα δοθεί νέα ώθηση στην εύρυθμη λειτουργία των Μουσικών Σχολείων;»
Αλλού αγαπητοί μου θα πρέπει να γίνει μεταρρυθμιστική επανάσταση.
1. Όσα σχολεία ζουν και εργάζονται από την έναρξη της ύπαρξης του σε λυόμενες αίθουσες, να μπορέσουν να εργαστούν σε κανονικά κτήρια ανάλογα του έργου που επιτελούν.
2. Επιτέλους να γραφούν ή να προταθούν βιβλία για τα βασικότερα –τουλάχιστον- μουσικά αντικείμενα. [ Ευρωπαϊκή Μουσική- Παραδοσιακή Μουσική]. Να πάψει πια αυτή η κατασπατάληση χιλιάδων τόνων φωτοτυπιών. Να πάψει πια να καίγετε ο κάθε συγγραφέας που βλέπει τα βιβλία του, τον πνευματικό και υλικό κόπο του να καταστρατηγείτε.
3. Να σταματήσει η αναγκαστική αυθαιρεσία να κάνει ο κάθε εκπαιδευτικός [ μουσικής εκπαίδευσης] να κάνει ότι θέλει, όπως θέλει και αν θέλει.
4. Να ανοίγουν νέα μουσικά σχολεία που θα έχουν την υλικοτεχνική υποδομή να μπορούν να εργαστούν και όχι οι εκπαιδευτικοί να φέρνουν δικά τους όργανα για να κάνουν μάθημα.
5. Να υπάρχει σοβαρός έλεγχος ποιος διδάσκει , τι διδάσκει, πως το διδάσκει.
Θα μπορούσα να γράφω –να γράφω-να γράφω πάρα πολλά. Βλέπετε υπηρετώ τον θεσμό του Μουσικού Σχολείου από τις 27-11-2007 έως τώρα από τη θέση του Διευθυντή.
Κακά τα ψέματα. Τα Μουσικά Σχολεία στο μεγαλύτερο τους είναι όρθια – παραγωγικά και χρήσιμα στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο, απ΄ αυτούς που από οποιαδήποτε θέση εργάζονται μέσα σε αυτά.
Θα πρέπει επιτέλους να γίνει μια μεγάλη και εις βάθος αναθεώρηση της ύπαρξης αυτών των σχολείων.
εκπαιδευτικός και πατέρας
Μουσικά Σχολεία: το διαμάντι της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης
Μετά από τόσα χρόνια μέγιστης επιτυχίας τω Μουσικών Σχολείων κι εμπειρίας των εκάστοτε μελών της Καλλιτεχνικής Επιτροπής – προγραμματίζεται η αναδόμηση ή… μήπως αποδόμηση (?) τους με την πρόταση για κατάργηση της Καλλιτεχνικής Επιτροπής και την αντικατάστασή της από το… ΙΕΠ.
Δεν θέλει τίποτε παραπάνω από απλή λογική για το
ύτο: δεν αλλάζουμε ποτέ κάτι στην Ελλάδα κάτι που λειτουργεί – κι έχει λειτουργήσει – τόσο καλά… Ας ασχοληθεί το ΙΕΠ με άλλα ζητήματα από τα οποία πάσχει η ελληνική δημόσια εκπαίδευση κι ας αφήσει τα Μουσικά Σχολεία όπως έχουν – και καλώς έχουν!